چگونه شفقت به خود را در زندگی روزمره خود تجسم کنید

وقتی هنر شفقت به خود را تمرین می کنیم، شفقتی را که نسبت به دیگران احساس می کنیم نیز تقویت می شود. اغلب اوقات، وقتی بیش از حد نسبت به دیگران قضاوت و انتقاد می کنیم، به این دلیل است که انتقاد و شرم را به خود نیز گسترش می دهیم. همیشه به خودپروری خودمان برمی گردد.

دکتر کریستین نف، که یک محقق برجسته در قلمرو دلسوزی به خود، آن را به سه عنصر اصلی طبقه بندی می کند: شفقت به خود، حضور و درک انسانیت مشترک.

بنابراین، چگونه این را در زندگی روزمره خود تمرین کنیم؟ و چگونه واقعاً آنقدر تجسم کنیم که ببینیم دیدگاه ما را تغییر می دهد؟

مهربانی و شفقت با خود را تمرین کنید

مهربانی واقعی با خودمان می تواند یک چالش باشد چرا که ما برای دیدن نقص ها، به ویژه توسط جامعه و تحت برخی از استانداردهای آن، تکامل پیدا کرده و برنامه ریزی شده ایم. به هر طرف که می چرخیم، مشاهده می کنیم که در محاصره باید ها اسیر شده ایم، که چگونه «باید» ببینیم، چگونه «باید» زندگی کنیم و در کل چگونه «باید» باشیم. با این انتظارات فراوان تحمیل شده از دنیای بیرونی خود، جای تعجب نیست که احساس کنیم کافی نیستیم، و موجب می شود که گفتگو های درونی ما تند و سرکوبگرانه باشد.

مهربانی با خود با این درک شروع می شود که ما کاملاً شایسته حمایت، پذیرش و گرمی شفقتی هستیم که شاید به دیگران هدیه می دهیم ولی خودمان را از آن بی بهره ساخته ایم. در آغوش گرفتن راهی به سوی مهربانی با خود به این معناست که در مواقع چالش، مهربانی نسبت به خود را فعالانه انتخاب کنیم.

شروع به درک گفتگوی شخصی و پاسخ های خودکار شما به موقعیت های زندگی، چه در داخل و چه در خارج، می تواند تغییرات گسترده ای را به سمت شفقت به خود ایجاد کند.

ذهن آگاهی و فرو رفتن عمیق تر در دنیای درونی خود، این مهارت را تقویت می کند. داشتن یک روال روزمره که امکان گسترش را فراهم می کند، می تواند برای داشتن اکتشافات داخلی مفید باشد.

یا حتی استفاده از یادداشت به عنوان یادآوری می تواند برای تغییر دیدگاه شما به سمت یک رابطه عاشقانه تر با خودتان کافی باشد. این یادداشت ها به طور خاص افکارتان را در مورد موضوع شفقت به خود تحریک می کند.

وقتی متوجه شدید که با خود تند صحبت می کنید، به افکارتان آگاه شوید و به جنس آنها توجه کنید، به آنها نچسبید، رهایشان کنید و برای خود عشق بفرستید. تقویت شفقت به خود کاری مادام العمر است و نهایتی برای آن نمیتوان متصور شد.

به احساس خود و آنچه نیاز دارید احترام بگذارید

برن براون، محقق و نویسنده، در کتابش بنام اطلس قلب درباره قدرت نام‌گذاری دقیق احساساتمان صحبت می‌کند. بسیاری از ما از آنچه به طور خاص احساس می کنیم بی اطلاع هستیم. غم، اندوه، ناامیدی، حسادت، حسادت و غیره. حتی از طریق این احساسات، باز هم می‌توانیم فضایی را برای ابراز همدردی و شفقت با خودمان ایجاد کنیم.

وقتی احساسات خود را با پرسیدن “اکنون چه احساسی دارم” نام‌گذاری می‌کنیم، می‌توانیم از طریق آن‌ها به روش‌هایی حرکت کنیم که بهترین احساس را برای ما داشته باشد. بعد از اینکه آن احساسات را پذیرفتیم و نیاز به مقاومت در برابر آنها را برطرف کردیم، سؤال بعدی این است: “اکنون به چه چیزی نیاز دارم؟”

پرسیدن سوال اکنون به چه چیزی نیاز دارم؟  لحظه ای محوری برای حضور برای شما ایجاد می کند.

شفقت به خود نیز به معنای ارج نهادن به نیازهای خود است. آخرین باری که از خود پرسیدید که آن لحظه واقعاً به چه چیزی نیاز داشتید کی بود؟ شاید لازم باشد یک وعده غذایی مقوی بخورید یا مقداری آب بنوشید. شاید لازم باشد به موسیقی گوش دهید که احساس شادی در شما ایجاد کند یا به شما اجازه دهد فریاد بزنید. شاید لازم باشد پیاده روی کنید و آفلاین شوید.

وقتی موقعیت‌هایی پیش می‌آیند و احساسات سرریز می شوند، از خود بپرسید که واقعاً چه احساسی دارید. به خودتان فضایی بدهید تا احساساتتان را حس کنید و سپس از خودتان بپرسید که به چه چیزی نیاز دارید.

اغلب اوقات، ما آنقدر سریع کار می کنیم و از کاری به کار دیگر می رویم که به ندرت این سوال مهم را از خود می پرسیم و اصلا فرصتی برای این پرسش پیدا نمی کنیم.

احساستان را با کسی که اعتماد دارید به اشتراک بگذارید

افرادی که با آنها وقت می گذرانیم بازتابی از نگاه ما به خودمان هستند. مهم است که اطراف خود را با افرادی احاطه کنید که شما را بالا می برند، راهنمایی می کنند و حمایت می کنند.

در کنار نامگذاری احساسات و ارج نهادن به آنچه نیاز داریم، باید افرادی را نیز داشته باشیم که بتوانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم و احساساتمان را با آنها به اشتراک بگذاریم. ما با بیان احساساتمان، آگاهی را به دنیای درون خود می آوریم، و این تغییر بزرگی در درک خود و دنیای اطرافمان ایجاد می کند.

این فرد می تواند یک درمانگر، دوست، مربی، عضو خانواده باشد. همیشه افرادی هستند که شما را با شفقت در آغوش می گیرند. اشتراک‌گذاری داستان‌هایمان و پذیرفتن آن آسیب‌پذیری، زمانی که با افراد مناسب به اشتراک بگذاریم، همیشه لذت بخش خواهد بود. به شما این امکان را می دهد که احساس کنید دیده می شود، شنیده می شود و درک می شود.

این عمل بر این ایده تأکید می کند که همه ما بخشی از انسانیت مشترک هستیم و احساساتی مشابه با کسانی که ما را احاطه کرده اند حس می کنیم. این یک حس قوی از جامعه ایجاد می کند و این درک را تقویت می کند که ما واقعاً هرگز تنها نیستیم و همه ما بخشی از یک تجربه انسانی مشابه هستیم.

همانطور که در طول روزهای خود در یک فصل چالش برانگیز در زندگیتان قدم می زنید، به یاد داشته باشید که شما سزاوار عشق و مهربانی هستید. شما شایسته درک هستید و اینکه قدرت شفقت به خود می تواند اساساً زندگی شما را تغییر دهد و شما را به افق های جدید بسط دهد. به این مسیر ادامه بدهید چرا که شما سزاوار آن هستید.